Dünyanın en büyük nimeti sevgi

Acılarla yoğrulmuş bir hayatın nasıl ışıldayabildiğine tanık olduk bu hafta. Toplumdan dışlanarak geçen bir ömür olmuş Ayşe Tükrükçü’nünki. Dünyadaki sınavı pek çoğumuzunkinden zorlu geçmiş. İstemediği bir işi yapmaya zorlanmış, direnmiş, sokakta yaşamış. Umudu ve yaşama karşı olan inadı onu hayatta tutmuş. Şimdi karşımızda hiç olmadığı kadar güçlü, sağlam ve mutlu oturuyor. Çünkü toplumdan dışlanan, evsiz kalan kadın, erkek, çocuk gözetmeksizin herkese yardım eli uzatmanın bir yolunu bulup hayatında tertemiz, yepyeni, iyilik dolu bir sayfa açmış. Işıl ışıl gözleri hikayesini anlatırken kimi zaman yaşlarla doluyor. Öte yandan ‘Başardım’ demenin haklı gururunu okuyoruz o gözlerde. Hayali olan, Hayata Sarıl Lokantası nihayet açıldı. Tükrükçü’nün elinden çıkan yemeklerin tadına bakmak ve onlara destek olmak için mutlaka Beyoğlu’ndaki lokantayı ziyaret etmelisiniz…

PARAM OLURSA…

Hikayesini hem ağlayıp hem de gülerek anlatan Ayşe Tükrükçü 51 yaşında. Geçmişinden bahsederken “Hayatımın bir dönemini ‘hayatsız kadın’ olarak geçirdim. 1996’dan beri mücadele veriyorum. 2004 yıllarında 4.5 ay evsiz kaldım. Para kazanmak için nelerden ödün vermem gerektiğini biliyordum. Bu nedenle sokakta yaşamayı yeğledim” diyor. Sokakta nasıl yaşanır, ne yenir, ne içilir hepsini deneyimleyerek öğrenen Tükrükçü o zamanlar hep ‘Bu durumdan kurtulacağım diye söz vermiş kendine: Bir gün zengin olursam evsizlere yardım edebileceğim. Bir lokanta, çamaşırhane, konaklama ne olursa demiştim kendime. Terk edilmiş bir bina gördüğümde içimden hep ‘Şurayı bize verseler biz orada neler yapmayız ki!’ diye geçirir, dua ederdim. İnsanlara bayat yemekleri, eskilerinizi vermektense kendi giydiğinizden, yiyebildiklerinizden vermeniz çok daha önemli.

YEMEK BÜYÜK BİR NİMET

Evsiz kaldığı dönemlerde gecelerini genelde hastanelerin acillerinde geçiriyordu. Rutin hayatımızda farkına varmadığımız ama aslında öylesine önemli noktalara değiniyor ki Tükrükçü: Bir kadın için 38 gün kıyafetlerini değiştirmeden yaşayabilmek ne kadar zor bilemezsiniz. Yemek yemenin nasıl bir nimet olduğunu da… İnsanlar çocuklarına kızar ‘Şu yemeğini ye’ der. Bense onları gördüğümde ‘Allahım bir an önce doyup kalksalar da kalanları yesem’ diye dua ederdim. Hastanedeki refakatçiler içtikleri çayı yarım bırakırdı. O bardağın içine sigara izmaritlerini atarlardı. O içine attığını görmezdi ama bardağın içindeki sıcak çayı görürdü gözlerim. 

BAŞARACAĞIM DEDİM!

Bir gün yine bir hastanenin acilindeyken şans kapısını çalmış Ayşe Hanım’ın; annesine refakatçi arayan bir kadın hayatının değişmesine vesile olmuş: Bana ‘Sen bakar mısın?’ diye sordu. Kabul ettim tabii ki! O an para vermek istediler. Kabul etmedim. Bana güvensinler, paralarını çalacağımı düşünmesinler istedim. Kazandığım ilk parayla bir otele gidip yıkandım. Kıyafetlerimi yıkadım. İnadımla ayakta kaldım. Hep önüme baktım. Kendi kendime hep ‘Başaracağım! Kendimden ödün vermeden yapacağım’ dedim. 

Başarmış da. Başarmış ve geçmişte yaşadığı acıları bir gün bile unutmayarak kendi gibi olanlara yardım etmeye başlamış. ‘Çorbada Tuzun Olsun’ projesi ile sokakta yaşayanlara çorba dağıtmış. İşte o dönemde Hayata Sarıl Derneği’nin başkanı Dilara Z. Moran ile yolları kesişmiş ve bu iyilik hareketinin filizleri atılmış. 

GELECEKTEN UMUTLU 

Geçmişini bir kenara bıraktık ve şimdisini konuştuk Tükrükçü ile... “Özgeçmişimi düşünüyorum… İlk defa, 21 yıl sonra sigortalı bir işim var. Mutfak eğitimi aldım, sertifika aldım. Kendime ‘Geçmişim bitti’ dedim. Sertifikayı elime alınca çığlık atıp ‘Başardım. Lanet olsun sana geçmiş. İşte geleceğim’ diye haykırmak istedim. Hissettiklerimi kimse anlayamaz. Evet, bunu daha önce de ücretini verip alabilirdim. Ama o parayı kazanmak için nelerden vazgeçmem gerekirdi? Bu şans bana bir kez geldi. Ben o şansa tutundum. Artık Hayata Sarıl Lokantası’ndan beni kimse kovamaz ama kovduklarını varsayalım. Başka bir yerde işe girmek istedim diyelim. Bana ‘En son çalıştığın yer neresi’ diye sorduklarında göğsümü gererek cevap verebilirim artık. ‘Son çalıştığım sigortalı işim Hayata Sarıl Lokantası’ diyeceğim. Bu duyguyu bu güveni anlatabileceğim bir kelimem yok” diye anlattı. 

Mutfak eğitimi sertifikamı elime alınca çığlık atıp ‘Elveda geçmiş. İşte benim yeni hayatım’ diye haykırmak istedim. 

“Bir kadın için 38 gün kıyafetlerini değiştirmeden yaşayabilmek ne kadar zor bilemezsiniz. Yemek yemenin nasıl bir nimet olduğunu da…”